Prindërimi është gjithnjë e më stresues. Dhe hulumtimet kanë treguar se është më stresues kur bëhemi prindër për herë të parë. Kjo nuk është aspak e papritur, sepse ne e dimë se kjo është koha kur ne po mësojmë të përballemi me një sërë obligimesh të panjohura deri më tani për prindërit e rinjë.
Në një studim të ri, studiuesit arritën në përfundimin se nivelet e larta të kortizolit tek nënat e reja ndikojnë në rritjen e sjelljes ndërhyrëse të prindërimit dhe në uljen e përgjigjes së trurit ndaj të qarit të foshnjës në rajonet e planifikimit motorik dhe përpunimit dëgjimor. Në përkthim, kjo do të thotë diçka e tillë: nënat që ishin nën stres kishin më pak gjasa t’i linin foshnjat e tyre të drejtonin lojën e tyre dhe ishin më pak të përgjegjshme ndaj të qarave të tyre.
Ja se si ndodh saktësisht, pra çfarë mekanizmi fshihet pas saj.
Hormoni i kortizolit zakonisht quhet “hormoni i stresit” dhe nivelet e tij luhaten natyrshëm gjatë gjithë ditës. Ai ka shumë role të rëndësishme në trup, si rregullimi i sistemit imunitar dhe mekanizmave anti-inflamatorë, dhe gjithashtu dikton reagimin tonë në situata stresuese – luftoni ose ikni.
Stresi bën që nivelet e kortizolit të rriten, por nivelet kthehen shpejt në normale. Megjithatë, studimi zbuloi se nivelet e larta të kortizolit bazal shoqëroheshin me sjellje më pak të angazhuar prindërore. Tashmë është vërtetuar se te nënat e të porsalindurve midis moshës 3 dhe 6 muajsh, nivelet më të larta bazale të kortizolit shoqërohen me më pak ndjeshmëri dhe sjellje më ndërhyrëse të prindërve. Kjo ndërhyrje i referohet nivelit në të cilin nëna ndjek drejtimin e fëmijës dhe pret momente për t’u përfshirë në ndërveprim pa ndërprerje. Qëllimi i studimit ishte të zbulonte se si kortizoli mund të ndryshojë funksionimin e trurit të nënës dhe të shpjegojë pse dhe si ky ndryshim transmetohet në sjelljen e tyre prindërore.
“Qëllimi i këtij hulumtimi ishte të kuptojmë se si ndërveprojnë sistemet biologjike që mbështesin prindërimin,” tha autori i studimit Andreë Erhart “Ne e dimë se kalimi drejt prindërimit është një periudhë kritike në të cilën truri dhe trupi ndryshojnë për të mbështetur zhvillimin e prindërimit. Në veçanti, doja të kuptoja se si ndikimet mjedisore, të tilla si stresi pas lindjes dhe stresi kronik, zvogëlojnë ndryshimet biologjike gjatë kësaj periudhe.
Studimi ndoqi 59 nëna që u bën për herë të parë me fëmijë midis moshës 3 dhe 4 vjeç.
Këto nëna iu përgjigjën testeve në mjediset shtëpiake dhe laboratorike, ku studiuesit vlerësuan nivelet e tyre të kortizolit, sjelljen gjatë ndërveprimeve me foshnjat dhe përgjigjet e trurit ndaj tyre në shtëpi.
Studiuesit vëzhguan ndërveprimet, pa përdorimin e lodrave, midis nënave dhe foshnjave të tyre.
Studiuesit ishin më të befasuar nga fakti se ndikimi në tru ishte më i përqendruar në fushat e planifikimit motorik dhe përpunimit të dëgjimit, dhe jo në rregullimin emocional. Ata arritën në përfundimin se nevojiten kërkime të mëtejshme për të kuptuar lidhjet midis funksionit të trurit dhe sjelljes së përfshirë në këtë proces. “Mënyra më e rëndësishme është që ne të kuptojmë se si sistemi i stresit ndërvepron me trurin e nënës kur ai i përgjigjet të qarit të foshnjës dhe se si kjo lidhet me sjelljen prindërore,” tha Erhart. “Ne e dimë se zonat e trurit janë përgjegjëse për planifikimin motorik dhe përpunimi auditor janë ato që janë më pak aktivë kur përqendrimi i kortizolit rritet.” /natalmedia.com/
Materialet dhe informacionet në këtë portal nuk mund të kopjohen, të shtypen, ose të përdoren në çfarëdo forme tjetër për qëllime përfitimi pa miratimin e drejtuesve të “natalmedia”
